Fagráðið brást - og þjóðkirkjan sem slík

Í rannsóknarskýrslu Kirkjuþings sem hér er til umfjöllunar kemur fram að fagráð kirkjunnar, með formann þess sr. Gunnar Rúnar Matthíasson í aðalhlutverki, hafi gert lítið með mál Guðrúnar Ebbu, dóttur Ólafs Skúlasonar, og ekki viljað taka það fyrir í fagráðinu (árið 2008).
Hún hafi ekki fengið fund með fagráðinu fyrr en í desember í fyrra (2010).

Ljóst er, út frá svörum formanns fagráðsins við spurningum rannsóknarnefndarinnar, að hann hafi verið að hlífa Ólafi í þessu máli með því að taka ekki á málinu, eða eins og hann segir sjálfur: „staðreyndin er sú að sá sem um er fjallað er lykilmaður í íslensku kirkjunni í langan tíma og svona mjög ráðandi og mikil og stór persóna.“ (136)
Þetta svar setur auðvitað mjög stórt spurningarmerki við hæfi þessa manns til setu í fagráðinu, hvað þá sem formaður ráðsins.

Reyndar eru ummæli sr. Þorvaldar Karls Helgasonar biskupsritara við beiðni Guðrúnar Ebbu um fund með kirkjuráði einnig mjög sérkennileg svo ekki sé meira sagt. Þar lætur hann eins og þetta mál sé eitthvað smáatriði: „Kirkjuráð er ekki staðurinn til að tala um það að einstaklingur kemur inn og segir einhverja sögu um...“ (138).

Þá er athyglisvert hvað skýrsluhöfundar eru varkárir í yfirlýsingum um meðferð biskupsstofu á erindi Guðrúnar, en komast þó að þeirri niðurstöðu í lokin að verulega hafi skort á að unnið væri úr hennar máli á faglegan hátt (205).

Þetta er greinilega mál sem þarf að vinna betur með, enda virðist sem helstu fagstofnanir kirkjunnar hafa brugðist í því - og þurfi að endurskoða vinnubrögð sín frá grunni.

Sár yfir að hafa varið föður sinn