Grein ellefumenninganna

Þó ég þykist þess fullviss að sr. Kristinn Jens geti sjálfur svarað þessari grein ellefu­menninganna á fullnægjandi hátt þá vil ég leggja hér orð í belg.

Fyrst vil ég nefna fagmennskuna. Sr. Kristinn vitnar skilmerkilega í marga virta fræðimenn á geðlækningasviðinu sem hafa fjallað um falskar minningar og varað við þeim þerapistum sem vinna við að framkalla “bældar” minningar. Sr. Kristinn vitnar einmitt í einn slíkan fræðimann, prófessor Richard McNally við Harvardháskólann í Bandaríkjunum, í því sem ellefumenningarnir endursegja í sinni grein (um “fákunnáttu fagmanna sem leiði skjólstæðinga sína á villigötur”). Þessi fræðimaður er ekki sá eini sem véfengir vitnisburði, sem kallaðir eru fram úr gleymsku minninganna. Sr. Kristinn nefnir nokkra þeirra. Sama gerir Reynir Harðarson sálfræðingur, sem bæði talar út frá eigin starfsreynslu og vitnar í fræðilega umræðu. Því leyfi ég mér að stíga fram sr. Kristni til varnar og fullyrða að skrif hans einkennist einkennist einmitt af faglegum vinnu­brögðum.

Það er hins vegar spurning hvort innlegg ellefumenninganna gerir það. Þeir gefa t.d. í skyn að sr. Kristinn sé með skrifum sínum að kasta rýrð á greiningu sálfræðingsins Ásu Guðmundsdóttur og að slíkt “nálgist atvinnu­róg”. Sr. Kristinn nefnir hvergi nafn þessa sálfræðings í sinni grein og vegur þannig á engan hátt að faglegri hæfni hennar. Þvert á móti vitnar hann í dr. Berglindi Guðmunds­dóttur og jákvætt mat hennar á vinnubrögðum sálfræðings Guðrúnar Ebbu.

Hvað mistök “ýmissa kirkjunnar þjóna í kynferðisafbrotamálum tengdum nafni Ólafs Skúla­sonar” varðar, þá leyfi ég mér að fullyrða að sú vantrú og þöggun sem þá ríkti á margan hátt verði ekki einfaldlega bætt með því að trúa núna öllum ávirðingum sem á hinn látna biskup eru bornar. Það er að mínu mati að fara öfganna á milli – og er ekki dæmi um fagleg vinnubrögð.

Þjóðkirkjan þarf virkilega “að endurvinna traust með faglegum vinnubrögðum og af nær­gætni” við þá sem leita til hennar og telja á sér brotið. En með allri virðingu fyrir sálgæslumenntun presta landsins leyfi ég mér að efast um að þeir séu til þess hæfir (menntaðir) að geta skorið úr um hvað sé sannur og hvað falskur vitnisburður. Til þess þarf sérfræðinga á þessu sviði. Ég tel því að grein ellefumenninganna sé ekki “gott veganesti á þeirri vegferð” að efla fagleg vinnubrögð hvað ásakanir um kynferðisleg afbrot varðar.

Ég vil að lokum minna á skrif Reynis Harðarsonar sálfræðings í þessu sambandi: “Í Banda­ríkjunum gaus upp mikið fár á níunda og tíunda áratug síðustu aldar þegar það komst í tísku að grafa upp „bældar“ minningar, sem oftar en ekki snerust um kynferðislega misnotkun í æsku. Afleiðingarnar voru hörmulegar nornaveiðar.” Ekki er það prestur sem skrifar þetta heldur formaður Vantrúar! Það eru þannig fleiri en starfandi prestur í þjóðkirkjunni sem draga reynslu Guðrúnar Ebbu í efa í blaðagreinum.

 

Gagnrýna grein sóknarprests