Stórkostlegur árangur?

Fjölmiðlafólk er einkennilegt fyrirbæri. Reyna í sífellu að móta skoðanir fólks - og yfirleitt þá til að koma sér í mjúkinn hjá einhverjum valdamönnum í samfélaginu - já eða yfirmönnum sínum.

Íþróttafréttamenn eru engin undantekning. Hallelújáin í kringum íslenska karlalandsliðið í fótbolta er slík að maður hefur sjaldan orðið vitni að öðru eins. Frábær frammistaða osfrv. þó svo að við höfum ekki unnið neitt með liðinu - nokkurn tímann!

Ein skýringin á þessum látalætum er eflaust sú að eftir mjög dapra frammistöðu íslenska landsliðsins undanfarin 15-20 ár, undir stjórn þriggja íslenskra landsliðsþjálfara, er loks farið að rofa til.

Samt ekkert stórkostlega! Riðillinn sem við vorum í í undankeppni HM var t.d. slakur eins og kom í ljós á sjálfri úrslitakeppninni þar sem Sviss reið ekki feitum hesti frá keppninni, og Króatía svo sem ekki heldur, liðið sem sló okkar menn út í umspilinu.  Og ekki byrja Svisslendingar vel í undankeppni EM, hafa tapað tveim fyrstu leikjunum.

Lars Lagerbäck er að vísu nokkuð glúrinn karl og veit hvernig á að tala við fjölmiðla. Nú flýtur hann á sigrinum yfir Tyrkjum og hrósar íslenska liðinu (og sér?) upp í hástert með því að fullyrða að það hafi leikið betur í þeim leik (amk í fyrri  hálfleiknum) en sænska landsliðið lék allan tímann undir hans stjórn (þriðja sætið á HM t.d.)!

Vandamálið með Lars er hins vegar það sama og var hjá honum með sænska landsliðið, þ.e. valið á liðinu. Einn sænsku landsliðsmannanna, sem að mati flestra átti ekki heima í liðinu, sagði að það væri mjög erfitt að missa sæti sitt í liðinu ef maður kæmist í það á annað borð.

Þetta fylgir Lars karlinum hingað upp á skerið. Sértu kominn í liðið, og færð eitthvað að spila þar, þá geturðu verið nokkurn veginn öruggur um að vera í því þangað til þú kemst á eftirlaun. Gott dæmi um þetta er Birkir Bjarnason sem hefur átt afleitu gengi að fagna með félagsliðum sínum (og er nú komið í lélegt 2. deildar lið á Ítalíu) en á samt fast sæti í byrjunarliði landsliðsins.

Aron Einar er í raun annar leikmaður sem virðist vera í fastri áskrift hjá liðinu, þrátt fyrir að fáum dyljist að sá maður er ekki flinkur í fótbolta. Þriðja dæmið er Kári Árnason en hann hefur þó sýnt þokkalega leiki undanfarið, enda er lið hans loksins komið í sæmilega deild.

Vegna þessarar undarlegu íhaldssemi hafa leikmenn eins og Ari Skúla og Theódór Elmar, loksins þegar þeir hlutu náð í augum þjálfarans, verið að spila í stöðum sem þeir spila yfirleitt ekki. Báðir eru miðjumenn, sem stjórna spili félagsliða sinna í einni af sterkari deildum Evrópu, en sitja nú fast í bakvarðastöðum landsliðins.  

Um Elmar var þetta sagt eftir næstsíðasta leik, en lið hans er nú taplaust í 3. sæti dönsku úrvalsdeildarinnar. Hann lék þar sem framliggjandi miðjumaður:

"Elmar Bjarnason spillede en rigtig flot kamp i Aalborg fredag aften. Var meget bevægelig offensivt, og slog flere gode indlæg. Var en evig trussel mod AaB-forsvaret, hvor han var ud­fordrende og direkte i sit spil."

Já, það er hætt við að liðsuppstilling íslenska landsliðsins, og liðsvalið almennt séð, eigi eftir að koma liðinu í koll í þessum sterka riðli sem það er í. Ætli hljóðið í fjölmiðlunum breytist þá eitthvað, þ.e. þegar illa gengur? Ég efa það. Fjölmiðlafólkið er jú svo undarlega meðvirkt!

Rétt hugarfar skiptir öllu máli