Valið á landsliðinu

Eins og ég hef lengi verið að tuða um hér á bloggsíðunni, er valið á íslenska karlalandsliðinu í fótbolta oft á tíðum stórfurðulegt að mínu mati - og reyndar enn furðulegra að það hafi ekki bitnað meira á árangri liðsins en raun ber vitni.

Landsliðsþjálfararnir hafa verið að hringla með liðið allt frá því að þeir tóku við því - og velja menn sem ætti að vera ljóst að hefðu lítið erindi í það, a.m.k. ekki til lengdar. 

Nýjasta dæmið er Rúnar Már Sigurjónsson sem er valinn í landsliðið þrátt fryir að hann eigi eftir að sanna sig í atvinnumennskunni. Nú er hann dottinn út úr byrjunarliðinu hjá félagsliði sínu Sundsvall. Á meðan hefur Arnór Ingvi margoft sýnt sig og sannað með Norrköping og minnir vel á sig með þessari frammistöðu - en fær ekkert tækifæri hjá landsliðinu.

Annað dæmi um mann sem hefur verið sniðgenginn að undanförnu er Guðmundur Þórarinsson hjá Nordsjælland. Danskir sparkspekingar hrósa honum í hástert leik eftir leik en náð hefur hann ekki fengið hjá landsliðsþjálfurunum. Á meðan er Jón Daði Böðvarsson að fá falleinkunn í hverjum leiknum á fætur öðrum hjá Viking (3 er algeng einkunn hjá honum) en er þó enn í miklu uppáhaldi hjá íslensku þjálfurunum - og sömuleiðis hjá íþróttafréttamönnum.

Arnór í stað Jóns Daða og Guðmundur í stað Rúnar Más - og þá fer liðið að verða gott.

Einnig ætti að vera kominn tími til að fara að kíkja á Sverri Inga Ingason hjá Lokeren og gefa Kára Árnasyni frí. Hann er búinn að skila sínu - og er m.a.s. farinn að spila á miðjunni hjá fallkanditötum Rotherham í ensku fyrstu deildinni (er sem sé ekki lengur treyst í miðju varnarinnar).

Svo má ekki gleyma Matthíasi Vilhjálmssyni sem er að fá 5-6 í einkunn eftir hvern leik með Start í norsku úrvalsdeildinni. En þá fer sæti uppáhaldsins Birkis Bjarnasonar að hitna en það má auðvitað ekki.

Arnór á skotskónum í Svíþjóð