Landsliðsþjálfarinn og oflofið!

Íþróttafréttamenn, þar á meðal Moggans, hamast við að lofa landsliðsþjálfarann - og allt karlalandsliðið í fótbolta - þrátt fyrir að liðinu hafi gengið illa undir hans stjórn, fyrsti sigurinn kom í gær gegn arfaslöku Liechtensteinliði.

Tekið skal fram í þessu sambandi að leikurinn úti gegn smáríkinu vannst 7-0 og var þó þjálfarinn, Arnar Þór Viðarsson, rekinn eftir þau úrslit (þremur mörkum betri úrslit en hjá Åge!!). 

Norsarinn lét hafa eftir sér fyrir skömmu að hann ætlaði að yngja liðið upp en svo kallar hann á gömlu jálkanna, Gylfa Sig og Aron Einar! 
Fleira orkar tvímælis í vali Haraide á liðinu, svo sem að nota Rúnar sem markmann í leiknum gegn Luxemburg. Þar sýndi Rúnar vítavert kæruleysi í blálokin (eftir gönuhlaupið sem hafði næstum kostað mark) þegar hann reyndi að sóla andstæðinginn og rétt slapp með það. Það er löngu kominn tími til að hvíla þennan markmann enda eigum við margar góða sem leika reglulega með liðum sínum en Rúnar gerir það ekki.

Já, einhver sagði að fótboltinn sé ekkert betri en íþróttafréttamennirnir sem fjalla um hann - og er það orð að sönnu. Miðlungs eða lélegar umfjallanir haldast í hendur við miðlungs eða lélegan árangur.
Svo er auðvitað oflof sama og háð - þó það sé ekki meint þannig!

Engin ástæða til að hleypa honum aftur út