Og þá eru eftir 17 ...

Hver af eftirfarandi mönnum ætli detti út úr landsliðshópnum sem heldur til Noregs á EM nú um miðjan mánuðinn:  Birkir Ívar Guðmundsson, Arnór Atlason, Einar Hólmgeirsson, Hannes Jón Jónsson eða Sigfús Sigurðsson?

Flestir myndu veðja á Hannes Jón en Alfreð Gíslason landsliðsþjálfari er jú alltaf jafn óútreiknanlegur.

Leikirnir um helgina sýndi ákveðin vandamál hjá íslenska landsliðinu og stjórnun Alfreðs á því. Fyrir það fyrsta þá verja markmennirnir okkar lítið sem ekkert þó svo að Heiðar hafi aðeins bætt úr því gegn Dönum. Það er auðvitað dálítið hart að þurfa að fara með þrjá markmenn á EM meðan flestar aðrar þjóðir nota aðeins tvo.

Þetta kemur niður á breiddinni í liðinu því þar með verður um færri útispilara að velja. Þessi skortur á breidd kom berlega í ljós í leiknum gegn Dönum en þar þurftu Snorri og Guðjón Valur að spila lungann úr leiknum. Sérstaklega áberandi er skorturinn á góðum miðjumanni til að leysa Snorra af. Við höfum auðvitað þennan miðjumann en hann er meiddur (þ.e. Ragnar Óskarsson).

Þetta er einhver helsti galli Alfreðs sem þjálfara, enda hefur hann sagt að óvíst væri að Ragnar hefði verið valinn þótt hann væri heill. Þetta sýnir að Alfreð treystir ekki sínum eigin mönnum og getur ekki notað  þá, þó svo að þeir hafi verið að spila lykilhlutverk með liðum sínum í einhverjum af bestu deildum heims (svo sem Ragnar).

Þá er meðferðin á Arnóri Atlasyni ávallt jafn leiðinleg en hann átti stórleik í seinni hálfleik gegn Dönum (eins og hann hefur átt í Danmörku nú undanfarin ár).

Alfreð minntist ekki á þá frammistöðu í viðtali eftir leikinn. Það er auðséð að hann gerir upp á milli leikmanna, sem boðar aldrei neitt gott. Því er ég svartsýnn á góðan árangur á EM.

Alfreð sendir sex leikmenn til Noregs