Einröddunin

Var fyrir tilviljun að leita að versi eftir Hallgrím Pétursson og fann þá ræðu Sigurbjarnar Einarssonar (biskups) sem var flutt á hernámsárunum (nánar tiltekið árið 1942). Hún er hörð gagnrýni á hernaðarbrölt hverskonar en einnig á flokkadrætti og á það að ráðast á þá sem hafa aðrar skoðanir en fjöldinn:
”Vér megum ekki týna landinu, en vér megum ekki heldur týna Íslendingnum. Það er nú svo komið á voru landi, að allir vantreysta öllum nálega til alls. Það þýðir ekki að tala um þjóðarvakningu meðan mikill hluti prentaðs máls á Íslandi fer í það að gera Íslendinga að varmennum og bófum í augum Íslendinga, - svo að maður nefni nú ekki útlendinga í því sambandi.”
https://timarit.is/page/1000351?iabr=on#page/n2/mode/2up

Árásirnar á Ólaf Ragnar og skrifin um vondu Rússana minna á þetta ástand í stríðinu en þá voru þeir sem lögðust gegn hernaðarhyggjunni úthrópaðir sem landráðamenn.

Nú höfum við flugvélamóðurskip og breskt herskip í Reykjavíkurhöfn og úti á Sundum og mikla herflutninga á Keflavíkurflugvelli. Það er eins og þriðja heimstyrjöldin sé skollin á (sem hún er auðvitað). 
Og gagnrýnisraddirnar? Þær heyrast hvergi enda þorir enginn að segja neitt í ótta við að vera kallaðir Rússadindlar.
Versið eftir Hallgrím er þannig:

Ísland, þér ætlar að hnigna,

eru þar merki til,

manndyggð og dugur vill digna,

dofna því laganna skil;

Guð gæfi, að þú nú þekkir

(það er ósk hjarta míns)

fyrr en hefnd stærri hnekkir,

hvað heyrir til friðar þíns.

„Raddir frá hinni hliðinni“ vekja hörð viðbrögð